تا كه بوديم نبوديم كسي

كشت ما را غم بي همنفسي

تا كه خفتيم همه بيدار شدند

تا كه مرديم همگي يار شدند

قدر آن شيشه بدانيد كه هست

نه در آن موقع كه افتاد و شكست