اي کريمي که بخشنده عطايي و اي حکيمي که پوشنده خطايي و اي صمدي که از ادراک خلق جدايي و اي احدي که در ذات و صفات بي همتايي و اي خالقي که راهنمايي و اي قادري که خدايي را سزايي، جان ما را صفاي خود ده و دل ما را هواي خود ده و چشم ما را ضياي خود ده و ما را آن ده که آن بهِ و مگذار ما را بهِ و کهِ و مهِ ...
الهي عذر ما را بپذير، بر عيبهاي ما مگير .
الهي ترسانم از بدي خود، بيامرز مرا به خوبي خود .
الهي در دلهاي ما جز تخم محبت خود مکار و بر تن و جانهاي
ما جز الطاف و مرهمت خود منگار و بر کشته هاي ما جز باران رحمت خود مبار