نگاه مي‌کنم،
خير است پرنده‌اي
که آمده روي بندِ رختِ همسايه نشسته است.
حوصله‌ي برخاستن و دَم‌کردنِ چاي در من نيست.
از خودم مي‌پرسم:
پس کي خسته خواهي شد؟
اينجا
لابه‌لايِ شب و روزِ اين همه مثلِ هم
چه مي‌کني، چه مي‌خواهي، چه مي‌گويي؟
وَهم، وَهمِ واژه، واژه، واژه ...
بس است ديگر!